ΚΑΡΙΕΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2009

Η παρακμή ακμάζει μέσα μας όλο και περισσότερο. Συνηθίσαμε να είμαστε καημένοι, πεσμένοι, στενοχωρημένοι και δυστυχείς. Τα αδιέξοδα έκτισαν γύρω μας το τείχος της φρίκης. Οι νέες ελπίδες μας οδηγούν σε νέες απογοητεύσεις. Περιφερόμαστε αργοσέρνοντας τον ετοιμόρροπο εαυτό μας στα μονοπάτια της ματαιότητας. Χρόνιοι αιχμάλωτοι των επαναλαμβανόμενων περιστάσεων και της ενδοψυχικής ακαταστασίας. Ζωή κουρασμένη, άδεια, ψεύτικη. Κόσμος μεταλλικός, σκοτεινός, ξένος.

Τα μηνύματα της χαράς, της ζωής και της αλήθειας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαπεράσουν τον ξηρό φλοιό της κοινωνικής πραγματικότητας και την αναισθησία των προσωπικών μας αισθήσεων.
Απλή είναι η αλήθεια, παρόν το νόημα, ζωντανό το φως, άπειρη η χαρά. Αποζητά με πόθο ερωτικό το Άγιο Πνεύμα, να διαπεράσει την καρδιά μας. Πολιορκεί με χίλιους τρόπους τις σφραγισμένες μας αισθήσεις. Διαχέεται ως άπειρος πλούτος πάντοτε, παντού και διαψεύδει την υπαρξιακή μας πενία

Η φύση βοά τον Θείο Λόγο. Η χάρις του Θεού αποκαλύπτει την πνευματική χροιά της αντικειμενικότητας. Ο γλυκασμός των ψυχών και των σωμάτων, ο αξιάγαστος Θεός της αγάπης, μας πολιορκεί ασταμάτητα με τα βέλη του πνευματικού έρωτα. Ακόμη και τότε που εμείς επιστρέφουμε απελπισμένοι στην ακινησία των χωμάτων και αρνούμαστε την πνοή του Θεού πατέρα.

Όμως όπως τα καυσόξυλα συντηρούν την φωτιά, ο πόνος τροφοδοτεί την μετάνοια. Όπως η φωτιά εκπέμπει το φυσικό φως, η μετάνοια αναβλύζει το πνευματικό φως.
Ο εχθρός συμμαχεί ακούσια μαζί μας στην πάλη κατά της φθοράς και του θανάτου. Οι θλίψεις γίνονται αφορμές αυτογνωσίας.
Τα αδιέξοδα ανοίγουν τον δρόμο.Η οδύνη γίνεται πηγή χαράς.Οι ασθένειες πρακτική άσκηση υπομονής.Ο θάνατος, ανάσταση.
Η μοναξιά ενεργοποιεί την αδελφική αγάπη.Η απελπισία την κατά Θεόν ελπίδα.Ο θυμός την φιλική αποδοχή.Η αμαρτία την μετάνοια.Τα όρια της γνώσης τον γνόφο της αγνωσίας.
του Νικήτα Καυκιού
Ο γλυκασμός των ψυχών και των σωμάτων.

Ι.Μ.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ- ΙΟΥΝΙΟΣ 2009

«Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και
η χαρά υμών πληρωθή» (Ιω. ΙΕ’.11). «Η γυνή όταν τίκτη,
λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής· όταν θα γεννήση το παιδίον,
ουκέτι μνημονεύει της θλίψεως, διά την χαράν ότι εγεννήθη
άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν λύπην μεν νυν έχετε·
πάλιν δε όψομαι υμάς και χαρήσεται υμών η καρδία, και την
χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών.» (Ιω. ΙΣΤ’. 20).

Αληθινή κι’ όχι ψεύτικη χαρά νοιώθει μονάχα όποιος έχει τον Χριστό μέσα του, κ’ είναι ταπεινός, πράος, γεμάτος αγάπη. Αληθινή χαρά έχει μονάχα εκείνος που ξαναγεννήθηκε στην αληθινή ζωή του Χριστού.

Κι’αυτή η αληθινή χαρά βγαίνει από καρδιά που πονά και θλίβεται για τον Χριστό, και βρέχεται από το παρηγορητικό δάκρυο το οποίο δεν το γνωρίζουνε οι άλλοι άνθρωποι, κατά τον άγιο λόγο που είπε το στόμα του Κυρίου : «Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. Ε’. 4),

«Καλότυχοι όσοι είναι λυπημένοι, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούνε.» Κι’ αλλού λέγει : «Καλότυχοι όσοι κλαίτε τώρα, γιατί θα γελάσετε.» (Λουκ. ΣΤ’. 21). Όποιος λυπάται και υποφέρνει για τον Χριστό, πέρνει παρηγοριά ουράνια και ειρήνη αθόλωτη. Παράκληση δεν θα πει παρακάλεσμα, αλλά παρηγοριά.

Γι’ αυτό και το Άγιον Πνεύμα λέγεται Παράκλητος, δηλαδή Παρηγορητής, επειδή όποιος το πάρει, παρηγοριέται σε κάθε θλίψη του και βεβαιώνεται και δεν φοβάται τίποτα. Κι’ αυτή η βεβαιότητα που δέχεται μυστικά, τον κάνει να χαίρεται πνευματικά. Και πάλι λέγει ο Κύριος παρακάτω στην επί του Όρους ομιλία : «Μακάριοι εστέ όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι παν πονηρόν ρήμα ψευδόμενοι ένεκεν εμού,» (Ματθ. Ε’, 11). Και κατά τον μυστικό Δείπνο είπε στους Αγίους Αποστόλους: «Αμήν αμήν λέγω υμίν ότι κλαύσετε και θρηνήσετε υμείς, ο δε κόσμος χαρήσεται· υμείς δε λυπηθήσεσθε, αλλ’ η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται.» (Ιω.ιστ’ 20). Όλα τα άλλα που τα λένε χαρές οι άνθρωποι, δεν είναι αληθινές χαρές· μια είναι η αληθινή χαρά, τούτη η η πονεμένη χαρά του Χριστού, που ξαγοράζεται με τη θλίψη, για τούτο κι’ ο Κύριος τη λέγει «πεπληρωμένη», δηλ. τέλεια, αληθινή, σίγουρη. (Ιω. ιστ’ 25). Κι’ ο άγιος Παύλος στις Επιστολές του λέγει πολλά γι’αυτή τη βλογημένη θλίψη που είναι συμπλεγμένη με τη χαρά: «Η λύπη για τον Θεό, λέγει, φέρνει αμετάνοιωτη μετάνοια για τη σωτηρία (δηλ. η λύπη που νοιώθει όποιος πιστεύει στον Θεό, κάνει ώστε εκείνος ο άνθρωπος να μετανοιώσει και να σωθεί, χωρίς να αλλάξει γνώμη και να γυρίσει πίσω στην αμαρτία), ενώ η λύπη του κόσμου φέρνει τον θάνατο.» (Κορινθ. Β’ ζ’10). Κι’ αλλού λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται στους ασεβείς πως είναι λυπημένοι, μα στ’ αληθινά χαίρουνται :»ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες,» (Κορινθ. Β’ στ’ 10). Απ’ αυτή την παντοτινή χαρά φτερωμένος ο άγιος Παύλος, γράφει ολοένα στους μαθητάδες του : «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!» (Φιλιπ. δ’ 4). «Πάλιν χαρήτε.» (Φιλιπ. β’28). «Παντοτε χαίρετε.» (Θεσσαλ. ε. 16). «Λοιπόν, αδελφοί, χαίρετε.» (Κορινθ. Β’. ζ 16).

Φώτης Κόντογλου
Χαρμολύπη, ή το Χαροποιόν Πένθος
Ελληνική Δημιουργία, τ.61, 1950

Ρουμάνικη Σκήτη- Τιμίου Προδρόμου Ιούνιος 2009

Η πρώην ου τίκτουσα, στείρα ευφράνθητι. Ιδού γάρ συνέλαβες Ηλίου λύχνου σαφώς, φωτίζειν τον μέλλοντα, πάσαν την οικουμένην, αβλεψία νοσούσαν. Χόρευε Ζαχαρία, εκβοών παρρησία. Προφήτης του Υψίστου, εστιν ο μέλλων τίκτεσθαι.
Ευφραίνεται λαμπρώς, Ζαχαρίας ο μέγας, και η πανευκλεής Ελισάβετ η σύζυξ, αξίως συλλαμβάνουσα Ιωάννην τον Πρόδρομον, ον Αρχάγγελος, ευηγγελίσατο χαίρων, και οι άνθρωποι, αξιοχρέως τιμώμεν, ως μύστην της χάριτος.

Προφήτα και Πρόδρομε, της Παρουσίας Χρίστου, αξίως ευφημήσαι σε, ουκ ευπορούμεν ημείς, οι πόθω τιμώντες σε• στείρωσις γάρ τεκούσης, και πατρός αφωνία, λέλυνται τη ενδόξω, και σεπτή σου γεννήσει, και σάρκωσις Υιού του Θεού, κόσμω κηρύττεται.

Η Παρθένος σήμερον Η πριν στείρα σήμερον, Χρίστου τον Πρόδρομον τίκτει, και αυτός το πλήρωμα, πάσης της προφητείας• ον περ γαρ, προανεκήρυξαν οι Προφήται, τούτον δη, εν Ιορδάνη χειροθετήσας, ανεδείχθη Θεού Λόγου, Προφήτης κήρυξ, ομού και Πρόδρομος.


Την σωματικήν σου παρουσίαν δεδοικώς, ο Ιορδάνης φόβω υπεστρέφετο• την προφητικήν δε λειτουργίαν εκπληρών, ο Ιωάννης τρόμω υπεστέλλετο• των Αγγέλων αι τάξεις εξεπλήττοντο, ορώσαι σε εν ρείθροις σαρκί βαπτιζόμενον και πάντες οι εν τω σκότει κατηυγάζοντο, ανυμνούντες σε τον φανέντα, και φωτίσαντα τα πάντα.





Η του Προδρόμου ένδοξος αποτομή, οικονομία γέγονε τις θεϊκή, ίνα και τοις εν Άδη, του Σωτήρος κηρύξη την έλευσιν. Θρηνείτω ουν Ηρωδιάς, άνομον φόνον αιτήσασα, ου νόμον γαρ τον του Θεού, ου ζώντα αιώνα ηγά-πησεν, αλλ' έπίπλαστον πρόσκαιρον.

O αντικαπνιστικός υμνος ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΟΙΡΕΙΤΟΥ

....εδώ σε υπομιμνήσκω ω αναγνώστα , και την κακήν χρήσιν την οποία κάμνουσι σήμερον οι άνθρωποι , εις το χόρτον το καλούμενον νικοτιανήν, το οποίο ευρεθέν εις μίαν επαρχίαν της Βορείου Αμερικής και προσφερθέν υπό του πρέσβεως Πορτογάλου ώς εν θαύμα του νέου κόσμου , πρός την Αικατερίναν της Γαλλίας. έστι δε τούτο ο κοινώς λεγόμενος καπνός.
Παρακαλώ σε λοιπόν να μη μιμηθείς τους κακώς μεταχειριζομένους το χόρτον τουτο και πάντοτε και ενώπιον οιωνδήποτε προσώπων, βάλλων τουτο εις το στόμα και τους μυκτήρας.
Το φρικόδέστερον όμως θέαμα είναι το να βάλλει τις εις το στόμα του τον βρωμερόν καπνόν και να καταροροφά την ταρταρώδη αναθυμίασιν του καπνού δια του λάρυγγός του και εξατμίζων αυτην, να εκβάλλει , ως καμίνου καιομένης, καπνόν εκ του στόματος και απο των μυκτηρων, καθώς και οι ίπποι του Διομήδους και οι ταύροι του Ιάσωνος, εξέπεμπον απο του στόματος και της ρινός καπνόν και σπινθήρας.
Δύναται να ευρεθεί κακοηθεστέρα αηδεστέρα και βδελυδερωτέρα πράξις αυτής;

Ο ΓΑΣΤΡΙΜΑΡΓΟΣ

Περί γαστριμαργίας

(Διά την ονομαστήν δέσποιναν, την πονηράν κοιλίαν)

Γαστριμαργία είναι η υποκριτική συμπεριφορά της κοιλίας, η οποία, ενώ είναι χορτασμένη, φωνάζει πώς είναι ενδεής∙ και ενώ είναι παραφορτωμένη μέχρι διαρρήξεως, ανακράζει ότι πεινά.
Γαστριμαργία είναι η δημιουργός των καρυκευμάτων, η πηγή των τέρψεων του λάρυγγος.
Ο χορτασμός από φαγητά είναι πατήρ της πορνείας∙ η θλίψις δε της κοιλίας είναι πρόξενος της αγνότητος. Εκείνος πού εκολάκευσε τον λέοντα, πολλές φορές τον ημέρωσε. Εκείνος όμως πού περιποιήθηκε την σάρκα, περισσότερο την εξαγρίωσε.
Όταν επιθυμούμε τα διάφορα φαγητά, ζητούμε κάτι πού είναι μέσα στην φύση μας. Γι΄ αυτόν τον λόγο ας χρησιμοποιήσωμε ένα τέχνασμα προς την πολυμήχανη κοιλία, και μάλιστα αν δεν μας απειλή βαρύτατος πόλεμος ή δεν υπάρχη πένθος ή κανών για προηγούμενες σοβαρές πτώσεις. Ας κόψωμε πρώτα τα λιπαρά, έπειτα τα ερεθιστικά και έπειτα τα εύγευστα.
Αν σου είναι εύκολο, δίδε στην κοιλία σου τροφή χορταστική και ευκολοχώνευτη, ώστε με τον χορτασμό να ικανοποιήσουμε την αχόρταστη όρεξί της, ενώ με την σύντομη χώνευσι να σωθούμε από την σαρκική πύρωσι σαν από μάστιγα. Ας εξετάσωμε, και θα βρούμε πώς τα περισσότερα από τα φαγητά πού «φουσκώνουν» ερεθίζουν την σάρκα.
Όνειρα γύρω από τροφές και φαγητά συναντώνται στην καρδία των γαστριμάργων, και όνειρα γύρω από την κόλασι και την Κρίσι συναντώνται στην καρδία των μετανοούντων.
Εξέταζε τον εαυτόν σου την πρώτη ώρα της ημέρας και το μεσημέρι και την τελευταία πρό του φαγητού, και θα κατανοήσης έτσι την ωφέλεια της νηστείας. Το πρωί (πού δεν πεινάς) οι λογισμοί σκιρτούν και περιπλανώνται εδώ κι εκεί, κατά την έκτη ώρα ατονούν κάπως, και κατά το ηλιοβασίλεμα έχουν εντελώς ταπεινωθή.
Θλίβε την κοιλία και οπωσδήποτε θα κλείσης και το στόμα∙ διότι η γλώσσα ισχυροποιείται από τα πολλά φαγητά. Να πυγμαχής συνεχώς εναντίον της και να επαγρυπνής συνεχώς επάνω της. Εκείνος που καταπιέζει την κοιλία με πολλά φαγητά, επλάτυνε τα έντερα, ενώ εκείνος πού της εναντιώνεται, τα εστένευσε. Και όταν αυτά εστένευσαν, δεν χρειάζονται πολλά φαγητά, οπότε κατά φυσικό τρόπο μαθαίνομε να νηστεύωμε.
Η δίψα πολλές φορές εσταμάτησε την δίψα. Είναι όμως δυσχερές και ακατόρθωτο με την πείνα να περικοπή η πείνα. Όταν σε νικήση η κοιλία, δάμαζέ την με σωματικούς κόπους. Και αν αυτό σου είναι αδύνατο διά λόγους ασθενείας, πάλαιψε εναντίον της με την αγρυπνία.
Γνώριζε ότι πολλές φορές ο δαίμων της γαστριμαργίας έρχεται και κάθεται επάνω στο στομάχι, και κάνει ώστε να μη χορταίνει ο άνθρωπος, έστω και αν φάγη ολόκληρη την Αίγυπτο και πιή ολόκληρο τον Νείλο. Μετά το φαγητό φεύγει ο ανόσιος και μας στέλνει τον δαίμονα της πορνείας, αφού του περιέγραψε το συμβάν. «Να τον συλλάβης, του λέγει, να τον συλλάβης, να τον ζαλίσης. Καθώς η κοιλία του είναι παραφορτωμένη, δεν θα κουρασθής πολύ». Και εκείνος μόλις ήλθε χαμογέλασε. Και αφού μας έδεσε «χειροπόδαρα» με τον ύπνο, έπραξε όλα όσα θέλησε καταλερώνοντας σώμα και ψυχή με μολυσμούς και φαντασίες και εκκρίσεις. Θαυμαστό πράγμα! Να βλέπης ασώματο νού να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα∙ και πάλι διά μέσου του πηλίνου σώματος τον άϋλο νού να καθαρίζεται και να λεπτύνεται!
Σύνελθε! Και θα ακούσης τον Χριστόν να λέγη: «Πλατεία και ευρύχωρος η οδός της κοιλίας, η απάγουσα είς την απώλειαν της πορνείας∙ και πολλοί εισίν οι εισπορευόμενοι εν αυτή. Τι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός της νηστείας, η εισάγουσα είς την ζωήν της αγνείας∙ και ολίγοι εισίν οι εισερχόμενοι δι΄αυτής» (πρβλ. Ματθ. ζ΄ 13-14).
Όταν λάβης θέσι σε πλούσιο τραπέζι, φέρε εμπρός σου την μνήμη του θανάτου και της Κρίσεως∙ ίσως έτσι να συγκρατήσης ολίγο το πάθος. Και ενώ πίνεις, μη παύσης να θυμάσαι το όξεος και την χολή του Δεσπότου σου. Έτσι ή θα εγκρατευθής ή τουλάχιστον, αν δεν εγκρατευθής, θα ταπεινωθής αναστενάζοντας (συγκρίνοντας την πολυφαγία σου με το πάθος του Χριστού).
Η νηστεία είναι βία φύσεως και περιτομή των ηδονών του λάρυγγος, εκτομή της σαρκικής πυρώσεως, εκκοπή των πονηρών λογισμών, απελευθέρωσις από μολυσμούς ονείρων, καθαρότης προσευχής, φωτισμός της ψυχής, διαφύλαξις του νου, διάλυσις της πωρώσεως, θύρα της κατανύξεως, ταπεινός στεναγμός, χαρούμενη συντριβή, σταμάτημα της πολυλογίας, αφορμή ησυχίας, φρουρός της υπακοής, ελαφρότης του ύπνου, υγεία του σώματος, πρόξενος της απαθείας, άφεσις των αμαρτημάτων, θύρα και απόλαυσις του παραδείσου.

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2009

Μαγική ώρα αυτή της δύσης. Ο κυρ-Ηλιος ολοκληρώνει τη ημερήσιο ταξίδι του στη μικρή μας γη και και βουτά στην απέραντη γαλάζια θάλασσα.

Πανδαισία χρωμάτων και συναισθημάτων, ίδια προσευχή στον Υψιστο ζωγράφο της πλάσης και της ζωής.