ΚΑΡΙΕΣ (ΟΚΤ 09)

ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΦΙΛΙΑΟ Θεός έπλασε τον άνθρωπο με την ανάγκη της συντροφικότητας αλλά και την ανάγκη της κοινωνικότητας. Γι αυτό και οι άνθρωποι από την αρχή επεδίωκαν να μαζεύονται μαζί , να ιδρύουν χωριά και πόλεις και μέσα από αυτό να γίνεται η κοινωνία και να δημιουργείται κάποιος πολιτισμός.Όμως μέσα στην σύνθετη εικόνα που παρουσιάζει μια κοινωνία και στις διάφορες σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν νομίζω πως αξίζει να σταθούμε λίγο και στην σχέση της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων..

Ο Θεός που είναι ο δωρητής κάθε αγαθής δόσης αλλά και κάθε δωρήματος τέλειου είναι αυτός που μας έδωσε και τα αισθήματα της αγάπης αλλά και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων για να μπορούμε έτσι να δημιουργούμε ωραίες σχέσεις και να γεμίζουμε την γη με την δόξα του Θεού Ίσως όμως πείτε ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει πια αληθινή φιλία ούτε αληθινή αγάπη , οι άνθρωποι έχουν τόσο αλλοτριωθεί και απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον ώστε δεν υπάρχουν πια φίλοι ούτε έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους αλλά έχεις την εντύπωση ότι αυτό που βγαίνει από την φιλία των ανθρώπων μεταξύ τους είναι η ικανοποίηση φιλοδοξιών και η επιδίωξη συμφερόντων.Αυτό είναι αλήθεια ως ένα βαθμό γιατί πραγματικά αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζει ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος που αμάρτησε, και αποστάτησε από τον Θεό, ο άνθρωπος που ξέπεσε από την ένδοξη εικόνα που τον έπλασε ο Δημιουργός του και αυτό που βλέπουμε στους ανθρώπους σήμερα δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο του ένδοξου και τελειότερου δημιουργήματος του Θεού.

Μαρια alexaki 11 Δεκεμβρίου στις 6:43 μ.μ. Απάντηση
ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ: ΦΙΛΙΑΟ Θεός έπλασε τον άνθρωπο με την ανάγκη της συντροφικότητας αλλά και την ανάγκη της κοινωνικότητας. Γι αυτό και οι άνθρωποι από την αρχή επεδίωκαν να μαζεύονται μαζί , να ιδρύουν χωριά και πόλεις και μέσα από αυτό να γίνεται η κοινωνία και να δημιουργείται κάποιος πολιτισμός.Όμως μέσα στην σύνθετη εικόνα που παρουσιάζει μια κοινωνία και στις διάφορες σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτήν νομίζω πως αξίζει να σταθούμε λίγο και στην σχέση της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων.Ο Θεός που είναι ο δωρητής κάθε αγαθής δόσης αλλά και κάθε δωρήματος τέλειου είναι αυτός που μας έδωσε και τα αισθήματα της αγάπης αλλά και της φιλίας μεταξύ των ανθρώπων για να μπορούμε έτσι να δημιουργούμε ωραίες σχέσεις και να γεμίζουμε την γη με την δόξα του Θεού.Ίσως όμως πείτε ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει πια αληθινή φιλία ούτε αληθινή αγάπη , οι άνθρωποι έχουν τόσο αλλοτριωθεί και απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον ώστε δεν υπάρχουν πια φίλοι ούτε έχουν εμπιστοσύνη μεταξύ τους αλλά έχεις την εντύπωση ότι αυτό που βγαίνει από την φιλία των ανθρώπων μεταξύ τους είναι η ικανοποίηση φιλοδοξιών και η επιδίωξη συμφερόντων.Αυτό είναι αλήθεια ως ένα βαθμό γιατί πραγματικά αυτή είναι η εικόνα που παρουσιάζει ο σημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος που αμάρτησε, και αποστάτησε από τον Θεό, ο άνθρωπος που ξέπεσε από την ένδοξη εικόνα που τον έπλασε ο Δημιουργός του και αυτό που βλέπουμε στους ανθρώπους σήμερα δεν είναι παρά ένα κακέκτυπο του ένδοξου και τελειότερου δημιουργήματος του Θεού.Όμως όπως μας λέει η Αγία Γραφή ο Θεός δεν ήθελε να μας βλέπει άλλο σε αυτήν την άθλια και αξιοθρήνητη κατάσταση που έπεσε ο άνθρωπος όταν απομακρύνθηκε από Αυτόν. Γι αυτό και ο Θεός ανέλαβε την πρωτοβουλία, έστειλε το μονάκριβο Υιό Του τον Ιησού Χριστό που είναι ο ενσαρκωθείς Λόγος του Θεού, που ήρθε από τον ουρανό κάτω την γη για να κάνει ένα σπουδαίο έργο. Να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με τον Θεό (Ρωμαίους 5:10).Αυτό το πέτυχε δίνοντας την τέλεια ζωή του σαν λύτρο και σαν θυσία για τις δικές μας αμαρτίες. Και έτσι το εμπόδιο της αμαρτίας που μας χώριζε από τον Θεό τακτοποιήθηκε και είμαστε εμείς οι άνθρωποι ελεύθεροι να πλησιάσουμε τον Θεό χάρη στο αίμα που χύθηκε πάνω στον σταυρό του Γολγοθά (δες Εβραίους 10:19).

ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ

Απολυτίκιο. Ήχος δ’.
Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω, το φως το της γνώσεως, εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό αστέρος εδιδάσκοντο, σε προσκυνείν, τον Ήλιον της δικαιοσύνης, και σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν. Κύριε δόξα σοι.
Κοντάκιον. Ήχος γ’. Αυτόμελον. Ποίημα Ρωμανού του Μελωδού
Η Παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει. Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι. Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσι. Δι’ ημάς γάρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός.

Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ (Ιούνιος 09)

Ξεπερνούν στην Ορθοδοξία τα 300, τα επίθετα που έχουν αποδοθεί στην Παναγία. Ο κάθε ερευνητής όλο και νομίζει ότι ολοκλήρωσε τον κατάλογο και όλο κάποιο νέο και άγνωστο ως τα τώρα προκύπτει. Τόση είναι η αγάπη, η γόνιμη σκέψη και η εφευρετικότητα, όχι μόνο των καλλιτεχνών και των λογίων, αλλά και του απλού πιστού λαού, που γεννά συνεχώς και νέα επίθετα στην Παναγία, που μπορούν να χωριστούν σε οκτώ κατηγορίες.1. Από την παράσταση της Παναγίας στην εικόνα: Τέτοια επίθετα είναι η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Γαλακτοτροφούσα, η Πλατυτέρα των Ουρανών, η Οδηγήτρια και άλλα. Είναι ακόμη το επίθετο Δεξιοκρατούσα ή Δεξιά, όταν κρατάει τον Χριστό στο δεξί της χέρι και όχι προς το μέρος της καρδιάς της. Ακόμη, Μεγαλομάτα, όταν έχει μεγάλα μάτια. Υπάρχουν και ονόματα που συνδυάζονται με μιαν ιερή ιστορία. Λ.χ. το όνομα της Εικόνας «Αξιον Εστίν», που είναι θησαυρισμένη στο Ναό του Πρωτάτου, στις Καρυές του Αγίου Ορους, πήρε το όνομα από το θαύμα που επιτελέσθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μπροστά της, όταν βρισκόταν σε κελί του Αγίου Ορους. Κατά την παράδοση, ο Αρχάγγελος έψαλε το γνωστό ύμνο «Αξιον εστίν…» σε πλάκα και έγινε άφαντος. Επίσης, το επίθετο Τριχερούσα το πήρε η εικόνα της Παναγίας από το ότι υπάρχει σε αυτήν ένα τρίτο χέρι, που συμβολίζει το θαύμα που συνέβη στον υμνητή και δογματίσαντα για την Παναγία, Αγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το δεξί χέρι τού το έκοψαν Μουσουλμάνοι και θαυματουργικά αποκαταστάθηκε. Η Παναγία η Εσφαγμένη ονομάστηκε έτσι γιατί κατά την παράδοση μοναχός θύμωσε μαζί της και με μαχαίρι χτύπησε την εικόνα της Παναγίας στο πρόσωπο. Τότε από την εικόνα άρχισε να τρέχει αίμα, ενώ ο μοναχός τυφλώθηκε και έκανε ως τρελός. Ο μοναχός ζήτησε συγγνώμη και συγχωρήθηκε, αλλά το χέρι που χτύπησε την Παναγία τιμωρήθηκε, αφού έμεινε άλιωτο μετά το θάνατο του μοναχού. Υπάρχει ακόμη η Παναγία η Πυροβοληθείσα, στη Μονή Βατοπεδίου, αφού την εικόνα της τη χτύπησαν με όπλο Τούρκοι. «Σφαγμένη» είναι και η εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας, της Μονής Ιβήρων, που ονομάστηκε έτσι με το θαύμα που έκανε η Παναγία να φανερώσει τη θέλησή της να παραμείνει στην είσοδο της Μονής ως θυρωρός, για να την προστατεύει…2. Από τον τόπο Της: Ετσι υπάρχει η Παναγία η Αθηνιώτισσα, η Καστριώτισσα, η Κάμπου, η Πυργιανή, η Εγκλειστριανή (από τη μονή του Οσίου Νεοφύτου του Εγκλείστου), η Σπηλιανή, η Μεγαλοσπηλαιώτισσα (του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων), η Τουρλιανή, η Θαλασσινή, η Καλαμού, η Καμινιώτισσα, η Βλαχερνίτισσα, η Ολυμπιώτισσα, η Σουμελιώτισσα, η Πλατανιώτισσα, η Καταπολιανή, η Χοζοβιώτισσα (από τη μονή Χοζεβά των Αγίων Τόπων), η Παμμακάριστος (από μονή της Κωνσταντινούπολης), η Αγία Σιών, η Εικοσιφοίνισσα, η Ελωνα, η Τροοδίτισσα, η Κυκκώτισσα, η Μαλεβή (από το όρος Πάρνων, που λέγεται και Μαλεβός).3. Από την τεχνοτροπία του ναού Της: Τέτοια επίθετα είναι η Θολοσκέπαστη, η Μολυβδοσκέπαστη, η Πελεκητή, η Κρεμαστή, η Μαρμαριώτισσα.4. Από το όνομα του κτήτορα του ναού ή της μονής Της: Τέτοια επίθετα είναι Παναγία η Παχειά, η Γλυκειά (από το επίθετο γλυκύς), η Περλιγκού, η Λυκοδήμου, η Κοροβιλιά.5. Από το μήνα που εορτάζεται η Παναγία: Σοτομπριανή, Βρεχούσα, Αυγουστιανή και Δεκαπεντούσα, Τριτιανή, Μεσοσπορίτισσα, Βροντού, Ακαθή (από τον Ακάθιστο Υμνο).6. Από τα θαύματα της Παναγίας: Γοργοϋπήκοος, Ελεούσα, Ελεήστρα, Γιάτρισσα, Θεραπεία, Γαιματούσα (σταματά την αιμορραγία), Υγεία, Υπακοή, Ψυχοσώστρα, Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παυσολύπη, Φανερωμένη, Μυροβλύτισσα.7. Εγκωμιαστικά από την έξαρση της αγάπης των πιστών: Συνήθως χρησιμοποιείται επίθετο με πρώτο συνθετικό το χρυσό: Χρυσοκελλαριά, Χρυσοσπηλιώτισσα, Χρυσοπηγή, Χρυσογαλούσα, Χρυσοποδαρίτισσα, Χρυσοχεριά… Υπάρχουν όμως και άλλα, όπως Αγγελόκτιστη, Αερινή, Αναφωνήτρα, Επίσκεψις, Παντάνασσα, Τρανή, Χιλιαρμενίτισσα.8. Αυτά που Της έδωσαν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας: Κυρίως προέρχονται από τον Ακάθιστο Υμνο: Αμόλυντος, Υψηλοτέρα, Καθέδρα, Κλίμαξ, Σκέπη, Πόλη, Παράκλησις, Επίσκεψις, Καταφυγή, Κεχαριτωμένη, Χώρα του Αχώρητου, Ορος Αλατόμητον.

ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ (ΟΚΤ 09)

Σκαρφαλωμένα στο σκληρό βράχο τα ασηταριά-αητοφωλιές φέρνουν τους γεροντάδες μαχητές μπρος στην Πόρτα του Υψίστου... Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα "νησί" όπου ζούσαν η Ευτυχία,η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη, ο Πλούτος, η Αλαζονεία και οι "άλλοι". Μια μέρα έμαθαν ότι το "νησί" θα βούλιαζε και όλοι πήγαν στις "βάρκες" τους και άρχισαν να φεύγουν. Η ΑΓΑΠΗ ήταν η μόνη που έμεινε πίσω.Ήθελε να είναι εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το "νησί" άρχισε να βουλιάζει η ΑΓΑΠΗ ζήτησε βοήθεια. Βλέπει τον ΠΛΟΥΤΟ και του λέει: "Μπορείς να με πάρεις μαζί σου;" "Όχι,δε μπορώ.Έχω χρυσάφι και ασήμι στη βάρκα μου και δεν έχω χώρο". Δίπλα περνούσε η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ. "Σε παρακαλώ,βοήθησέ με", της είπε η ΑΓΑΠΗ. "Δε μπορώ.Είσαι βρεγμένη και θα μου λερώσεις την όμορφη βάρκα μου". Τελευταία πέρασε η ΕΥΤΥΧΙΑ, αλλά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε άκουσε την ΑΓΑΠΗ να ζητάει βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή από έναν ηλικιωμένο κύριο που η ΑΓΑΠΗ δεν γνώριζε. "Έλα εδώ,θα σε πάρω εγώ μαζί μου", της είπε. Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε βιαστικά και η ΑΓΑΠΗ δεν πρόλαβε να τον ευχαριστήσει. "Γνώση, ποιος με βοήθησε;" ρώτησε η ΑΓΑΠΗ. "Ο ΧΡΟΝΟΣ", της απάντησε η ΓΝΩΣΗ. "Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;" ξαναρώτησε η ΑΓΑΠΗ. Τότε η ΓΝΩΣΗ χαμογέλασε και της είπε:

"Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει στη ζωή η ΑΓΑΠΗ".

ΚΑΡΙΕΣ (οκτ. 2009)

Ενα παιδί γράφει από τη ΓάζαΖαλίζομαι και μου είναι δύσκολο να περπατήσω. Είμαι γεμάτος πληγές και πονάω σε ολόκληρο το σώμα μου... Τη στιγμή που οι βόμβες έπεσαν στην παιδική χαρά, μπόρεσα μόνο να ακούσω τις κραυγές των φίλων μου. Τώρα βλέπω τα σώματα τους στο έδαφος ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Ξεσκισμένα και άψυχα σώματα. Τους φωνάζω αλλά δεν απαντούν... Τους αγγίζω αλλά δεν κινούνται... Τους ταρακουνώ αλλά δε σαλεύουν... Φοβάμαι! Τρέχω στους δρόμους ψάχνοντας την αδελφή μου. Τη βρίσκω ανάμεσα στα χαλάσματα. Το όμορφο πρόσωπό της με τρομοκρατεί. Είναι χαραγμένο, ματωμένο και θαμμένο σχεδόν στη σκόνη. Πού είναι το χέρι της; Εκείνο που κρατούσε το δικό μου; Γιατί τα μάτια της με κοιτάνε παγωμένα αλλά τα βλέφαρά της μένουν ακίνητα; Γιατί δε φωνάζει το όνομά μου; Γιατί δε μου μιλάει; Γιατί δε χαμογελά; Γιατί δεν αναπνέει;;; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να πάω σπίτι. Στο σπίτι! Στη μαμά μου! Που είσαι μαμά; Γιατί δεν είσαι εδώ μαζί μου; Πονάω! Τα χέρια μου, τα πόδια μου... Το πρόσωπό μου είναι γεμάτο αίματα. Τα ρούχα μου σκισμένα και βρώμικα. Κρυώνω... Δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι ολομόναχος. Φοβισμένος και πεινασμένος. Δεν μπορώ να παίζω πια. Το σχολείο μου χάθηκε. Η παιδική χαρά είναι ένα μάτσο ερείπια. Δεν υπάρχει πια η αδελφή μου να με φροντίσει αν πέσω. Οι φίλοι μου έχουν κι αυτοί χαθεί. ΔΕ ΘΕΛΩ να παίξω τώρα πια. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Είμαι απλά ένα μικρό αγοράκι. Απλά ένα παιδί. Τρέχω προς το σπίτι. Πολλοί άνθρωποι βρίσκονται εκεί αλλά όλοι τους με κοιτούν με δάκρυα στα μάτια. Γιατί δε γελάνε; Νόμιζα ότι το σπίτι μου βρισκόταν ακριβώς εδώ... Που πήγε...; Μήπως έπαθε ό, τι και το σχολείο μου; Χάθηκε! Το κρεβάτι μου καταστράφηκε και τώρα πια δεν έχω ούτε ένα μαξιλάρι. Δεν έχω κουβέρτα. Δεν μπορώ να βρω το μοναδικό παιχνίδι που είχα... Τα χρωματιστά μολύβια δεν είναι εδώ. Δεν μπορώ να ζωγραφίσω πια! Πονάω. Κρυώνω και πεινάω. Πονάνε τα πόδια και τα χέρια μου.

Το πρόσωπό μου είναι πληγιασμένο. Που είσαι μαμά; Οι άνθρωποι εδώ μου λένε ότι χάθηκε. Οι βόμβες, λένε, την πήραν μακριά μου. Ήρθαν, μου είπαν, από τον ουρανό. Εγώ νόμιζα πως μόνο ο Θεός ζει εκεί... Αυτός τις έστειλε για να κλέψουν τη μαμά μου; Γιατί; Νόμιζα πως ο Θεός αγαπάει και μένα. Γιατί να μου την πάρει; Ποιος θα με κρατήσει τώρα αγκαλιά; Ποιος θα ξεπλύνει το πρόσωπό μου; Ποιος θα με ταΐσει; Ποιος θα με αγαπάει; Μαμά!!! Μαμά!!! Που είσαι; Σε φωνάζω κλαίγοντας! Φοβάμαι! Σε χρειάζομαι! Σε θέλω! Πονάω! Την ακούω μα δεν μπορώ να την βρω. Μπορεί να την έκλεψαν οι βόμβες αλλά η φωνή της είναι ακόμη εδώ... Μακάρι να με έπαιρναν κι εμένα. Θέλω να είμαι μαζί της. Είναι η μοναδική μαμά που έχω. Με αγαπάει και την αγαπάω. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Είμαι ένα μικρό αγόρι. Χωρίς σχολείο και βιβλία. Χωρίς παιδική χαρά. Τα βλέφαρα της αδελφής μου έμειναν ασάλευτα γιατί κάποιος της έκλεψε το βλέμμα. Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... Το σπίτι μου χάθηκε όπως και η μαμά μου. Οι άνθρωποι γύρω μου, με κοιτάνε και κλαίνε. Κοιτάζω τον ουρανό, κλαίγοντας. Ρωτάω το Θεό: ΓΙΑΤΙ; Δώσε μου πίσω τη μαμά μου! Κανείς δε μου απαντάει. Είμαι ολομόναχος. Πονάω και κρυώνω. Πεινάω! Είμαι απλά ένα παιδί από τη Γάζα... Θέλω πίσω τη μαμά μου και εκείνο το μοναδικό παιχνίδι...

ΕΝ ΤΟΠΩ ΧΛΟΕΡΩ (Σκήτη Αγίου Ανδρέα)

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο. Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ' αυτούς που τις ζήτησαν»

Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.«Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.«Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».«Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.«Πολύ απλά», απάντησε «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»«Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
«Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.»
Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ' ένα πιατάκι. είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.»
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.»
Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.»
Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.»
Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.»
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.»


Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν

«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;»«Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου,«να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.»Και μην ξεχάσεις να στείλεις το ευχαριστήριό σου.

ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ

Ο Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάσταση του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του:

Αποχαιρετιστήρια Επιστολή"

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως να έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.

Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τα' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονταιΣτο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Να λες πάντα αυτό που νοιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' 'έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου' δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' 'έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει και άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα' ήθελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ". "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα".--------------------

ΚΕΛΙ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ (Νέα Σκήτη Αγίας Άννας)

ΣΤΟ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΝΑΤΑΝ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΓΕΝΩ ΛΟΥΛΟΥΔΙ.
ΓΙΝΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ, ΦΩΝΑΖΑΝ Τ'ΑΗΔΟΝΙΑ ΣΤΑ ΜΕΤΑΞΙΑ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙΣ ΚΙ ΟΛΟΠΟΡΦΥΡΟ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤ ΑΚΡΙΒΑ ΣΑΛΟΝΙΑ.
ΟΧΙ ΓΙΝΕ ΣΑΝ ΚΙ ΕΜΑΣ ΛΕΓΑΝ ΟΙ ΑΝΕΜΩΝΕΣ,ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΝΑ ΣΚΟΡΠΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΛΛΟΥΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ.

ΚΙ ΗΡΘΑΝ Τ'ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΛΕΥΤΕΡΑ,ΔΡΟΣΑΤΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΓΕΛΑΣΤΑ ΝΑ ΣΤΟΛΙΖΩ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΤΗ ΣΤΡΑΤΑ.

ΜΑ ΠΙΟ ΚΕΙ, ΣΑΝ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΑΧΝΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΜΕ ΧΡΥΣΟΛΕΥΚΗ ΠΟΔΙΑ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗ ΒΡΑΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΟΜΗΛΙ.

ΡΩΤΗΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΖΕΙ ΕΤΣΙ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ,ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΑΠΑΛΑ ΠΩΣ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΣΙΩΠΗΛΑ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΝΟ.ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΚΟΒΟΥΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑ,ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΟΝΙΕΤΑΙ ΜΑ ΚΟΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΙ ΕΤΣΙ ΕΚΔΙΚΙΕΤΑΙ.

ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ'ΜΑΙ ΟΧΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑ Σ'ΟΛΑΚΕΡΗ ΖΩΗ ΣΑΝ ΤΟ ΧΑΜΟΜΗΛΙ.

ΚΕΛΙ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ -ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ (ΟΚΤ 09)

Ήρθε το βράδυ Φανού πολυέλεος, Κύριε, για κάθε άνθρωπο, που έχοντας τελειώσει το έργο του, στέκεται μπροστά Σου, σαν το παιδί που του κοιτάζουν τα χέρια. Η δική μου η μέρα τελείωσε.! Έσπειρα το σιτάρι και το θέρισα, κι’ απ’ το ψωμί του κοινώνησαν όλα τα τέκνα Σου.
Λίγο πριν, βρισκόταν κάποιος κοντά μου. Τώρα γυναίκα και τέκνα αποτραβήχτηκαν κι’ απόμεινα μόνος για να πω την προσευχή της ευχαριστίας μπροστά στο ξεστρωμένο τραπέζι. Κι’ οι δύο πεθάνανε, όμως εγώ ζω ακόμα στο κατώφλι του θανάτου! Και μία ανεξήγητη χαρά με πλημμυρίζει! Μια γλυκιά προσδοκία. Η προσδοκία της ,,, Επανασυνάντηση Η χριστιανική πίστη δεν είναι αληθινή επειδή διδάχθηκε από αγίους, αλλά οι άγιοι την δίδαξαν επειδή είναι αληθινή..

Δεν μπορείς να απαγορεύσεις στους ανθρώπους να διαδίδουν για τη ζωή σου. Μπορείς όμως με τη ζωή σου να τους διαψεύσεις

Η τηλεόραση είναι μια οικοσκευή Που σου επιτρέπει να μπάζεις στο σαλόνι σου ανθρώπους που ποτέ δεν θα τους επέτρεπες να διαβούν το κατώφλι σου.Πέτυχε και κάτι άλλο. Τους ανθρώπους να μην κοιτάζουν ο ένας τον άλλον.

Χωρίς όνειρα δεν αρχίζει τίποτε.

Χωρίς ξαγρύπνια δεν τελειώνει τίποτε.

Οι καλοί φίλοι που διαλέξαμε είναι ένα καταπραϋντικό στους πόνους από τους κακούς συγγενείς που κληρονομήσαμε.

Άγιος είναι εκείνος που πέφτει χίλιες φορές, και σηκώνεται χίλιες και μία.

Ο Χριστιανισμός δεν έχει συνταξιούχους. Ούτε ο Χριστιανικός αγώνας απόμαχους στις κερκίδες. Έχει αγωνιστές στο στίβο.