«Εξέπεσον ειρηνικής ζωής, εξέπεσον γαλήνης γλυκείας, εξέπεσον δέ και δόξης, της καθαράς εκείνης και ηδίστης μετά του πλησίον συνουσίας, της αλύπου και αδόλου και ανεπιπλήκτου συναστροφής. Ήιδειν γάρ και πρό της πείρας το πολυτάραχον και πολυμέριμνον της καθέδρας ταύτης, mδειν το δυσάρεστον και δυσήνιον του μιγάδος όχλου' την προς αλλήλους έριν, τον φθόνον, τάς στάσεις, τάς επαναστάσεις, την κατά των παρεστηκότων ύβριν, και τον γογγυσμόν, όταν μή τύχωσιν όσων δέονται και όταν μή τυπώνται και σχηματίζωνται καθ’ όν τρόπον ούτοι βούλονται' την υπεροψίαν πάλιν και καταφρόνησιν, επειδάν ελκύσωσι προς την αίτησιν και συγκατασπάσωσι τώ σφετέρω βουλήματι... Ούτως εγώ πανταχόθεν δυστυχής, αφ’ ών ελπίζω της λύπης ευρείν παραψυχήν, εκείθεν επιπλήττομαι' αφ’ ών παράκλησιν και παραμυθίαν, εκείθεν επί τώ αλγήματι προστίθεται άλγημα». Μεγάλος Φώτιος
