ΠΕΡΙ ΓΕΛΩΤΟΣ
.... αλλά και ο γέλως πρέπει να αποδιώκεται μακράν αφ΄ημών και μάλιστα αγαπητέ ο βρασματώδης, ο άτακτος, και ηχητικός, όστις πολλάκις εξάγει και δάκρυα ένεκα της πολλής συγκινήσεως των υγρών,και της υπερβολικής διαχύσεως της καρδίας, μετά πολλού κρότου του στόματος και των παρειών. όστις αναγκάζει να δεικνύωσιν οι γελώντες τα ούλα, και τους οδόντας των,καθώς τα δεικνύουσιν οι ίπποι όταν χασμώνται.ο βρασματώδης και άτακτος γέλως, όχι μόνον δάκρυα εξάγει, αλλά πολλάκις και θάνατον προξενεί. όθεν αναγιγνώσκομεν εις τας ιστορίας ότι ο περίφημος εκείνος Ξενοφών απο τον υπερβολικόν γέλωτα στενοχωρούμενος έ σ κ α σ ε νόθεν καλώς παρωμοίασεν ο Σολομών τον γέλωτα των αφρόνων ώς τον ήχον των καιομένων ακανθών. δύο ειδών ανθρώπους έφερεν ο καιρός εις τον κόσμον. τον Δημόκριτον, και τον Ηράκλειτον. ο πρώτος στοχαζόμενος τας μωρίας των ανθρώπων, είχε μεγάλη συμπάθειαν εις τον γέλωτα. ο άλλος στοχαζόμενος τας δυστυχίας των ανθρώπων, είχεν αντιπάθειαν εις τον γέλωτα και συμπάθειαν εις το κλάυσιμον. και άν και οι δύο εξήλθον του μέτρου, κατηγορείται όμως ο πάντοτε γελών Δημόκριτος υπό των ηθικών ως ακρατής και γελοιώδης, επαινείται δε ο Ηράκλειτος εγκρατέστερος και φρονιμότερος.Συγχώρει λοιπόν μόνον να προβαίνει η διάχυσις της καρδία σου έως του μειδιάσματος, καθώς και ο σοφός Σειράχ λέγει "Μωρός εν γέλωτι ανυψοί φωνήν αυτού, ανήρ δε φρόνιμος μόλις ησυχεί μειδιάσει"...δια τούτο και ημείς το μεν γελαστικόν και ηχητικόν, όσο το δυνατόν ας αποδιώκωμεν ώς του αιωνίου κλαυθμού πρόξενον, το δε σοβαρόν και κλαυστικόν άς εναγκαλιζόμεθα ώς του μακαρίου και αιωνίου γέλωτος
.... αλλά και ο γέλως πρέπει να αποδιώκεται μακράν αφ΄ημών και μάλιστα αγαπητέ ο βρασματώδης, ο άτακτος, και ηχητικός, όστις πολλάκις εξάγει και δάκρυα ένεκα της πολλής συγκινήσεως των υγρών,και της υπερβολικής διαχύσεως της καρδίας, μετά πολλού κρότου του στόματος και των παρειών. όστις αναγκάζει να δεικνύωσιν οι γελώντες τα ούλα, και τους οδόντας των,καθώς τα δεικνύουσιν οι ίπποι όταν χασμώνται.ο βρασματώδης και άτακτος γέλως, όχι μόνον δάκρυα εξάγει, αλλά πολλάκις και θάνατον προξενεί. όθεν αναγιγνώσκομεν εις τας ιστορίας ότι ο περίφημος εκείνος Ξενοφών απο τον υπερβολικόν γέλωτα στενοχωρούμενος έ σ κ α σ ε νόθεν καλώς παρωμοίασεν ο Σολομών τον γέλωτα των αφρόνων ώς τον ήχον των καιομένων ακανθών. δύο ειδών ανθρώπους έφερεν ο καιρός εις τον κόσμον. τον Δημόκριτον, και τον Ηράκλειτον. ο πρώτος στοχαζόμενος τας μωρίας των ανθρώπων, είχε μεγάλη συμπάθειαν εις τον γέλωτα. ο άλλος στοχαζόμενος τας δυστυχίας των ανθρώπων, είχεν αντιπάθειαν εις τον γέλωτα και συμπάθειαν εις το κλάυσιμον. και άν και οι δύο εξήλθον του μέτρου, κατηγορείται όμως ο πάντοτε γελών Δημόκριτος υπό των ηθικών ως ακρατής και γελοιώδης, επαινείται δε ο Ηράκλειτος εγκρατέστερος και φρονιμότερος.Συγχώρει λοιπόν μόνον να προβαίνει η διάχυσις της καρδία σου έως του μειδιάσματος, καθώς και ο σοφός Σειράχ λέγει "Μωρός εν γέλωτι ανυψοί φωνήν αυτού, ανήρ δε φρόνιμος μόλις ησυχεί μειδιάσει"...δια τούτο και ημείς το μεν γελαστικόν και ηχητικόν, όσο το δυνατόν ας αποδιώκωμεν ώς του αιωνίου κλαυθμού πρόξενον, το δε σοβαρόν και κλαυστικόν άς εναγκαλιζόμεθα ώς του μακαρίου και αιωνίου γέλωτος
